O tym jak amerykańscy żołnierze w okopie opowiadają sobie o coca-coli, która kiedyś pili w Kentucky, a polscy nazywają rzeczy, że czuja się wyobcowani przez Niemców?
No to trochę tak mam z tym serialem i jego scenariuszem właśnie. Póki co, po 2 odcinkach.

Jakoś jestem w stanie wybaczyć te formułę z Californication, bo mam wielki sentyment do tego serialu. Boli trochę ta mało błyskotliwa zrzyna Cali -> Warszawianka. Hank Moody -> Frank Czuły, itd.

Boli ta powierzchowność, dosłowność, płytkość. Pierwsze pół odcinka wygląda jakby producenci mieli jeden przepis na "wielki polski hit" bo zaczyna się jak Bring Back Alice. Pełna stereotypów scena imprezy, polski klub, ten montaż, te urywki dialogów, których scenarzysta nie zaczerpał z życia, a napisał je w cichym pokoju na laptopie z wyobraźni.

Poza tym czy w ostatnich latach Miasto Warszawa zrobiło jakąś mega promocję na używanie wizerunku Pałacu Kultury w filmach, teledyskach i serialach? Że jak nie ma go centralnie w tle "wielkich polskich produkcji" to to nie jest "wow"?

No i chcemy pokazać tego Franka jak Hanka, prawda? no więc mamy niemal cały odcinek, gdzie w absolutnie każdym ujęciu musi wziąć tego łyka whisky z gwinta, musi trzymać fajka albo wciągnąć kreske. Tak po prostu, gdyby widz jeszcze nie zdążył odczytać tych 200 subtelnych wskazówek z jakim imprezowiczem mamy do czynienia, to przypadkiem nie zostawmy ani jednego kadru bez tej informacji. Widz musi wiedzieć! mamy badania i tak ma być.

I ostatnia rzecz, bo resztę zostawię sobie na później. Ja też rozumiem, że anamorficzne obiektywy to najdroższe ze szkieł, a przecież robimy wielka produkcje dla HBO/SkyShowtime. No więc mamy w 100% kadrów absolutną anamorfozę jak w Listach do M, albo reklamie Tchibo. Nawet w zwykłym statycznym kadrze za dnia, w kawiarni mamy flarę na cały ekran niczym w Star Wars lub Szybkich i Wściekłych. Razi mnie to cały czas.

Aczkolwiek, przechodzac do plusów. Bardzo mi się podoba jak kolorysta sobie z tym poradził i koloryzacja bardzo przyjemna. Nawet ziarno jest z miłym wyczuciem i look uratował nadmiar efekciarstwa. Wiele ładnych kadrów robi przyjemność z oglądania.

Dialogi, jak w tytule, bardzo powierzchowne i nazywające wszystko banalnie po imieniu, wywalone na tacy, bez luzu i zabawy. Nie wiadomo po 2 odcinkach dokąd ma zmierzać ta historia i czy serial w ogóle ma jakiś temat, poza obserwacją. Tak wbrew pozorom - nie odpadłem! Jest w tym wszystkim coś, co jednak mnie trzyma i czekam na kolejne odcinki. Jest coś ciepłego w relacji z córką. Mimo bardzo nierównego castingu i arcybanalnych wyborach jak Skolimowski i Janda jako rodzice (no już bardziej się nie dało...), albo przerysowana i niesympatyczna współwłaścicielka kawiarni, która całą swoją rolę przewarczała i nawyklinała bez pomyślunku. To jednak mimo to wszystko - jakiś klimat w tej historii daje nadzieję. Bo np do Szyca przyczepić się nie można - dobrze się go ogląda (poza czytanymi z kartki opowieściami jak w trailerze).