Obejrzałem film i muszę przyznać, że spodobał mi się pomysł scenariusza, gra aktorów, przedstawiony obraz stosunków panujących w środowiskach lekarskich i akademickich oraz kilka zaskakujących momentów scenariusza...

uwaga SPOILER!!

...(np. przewrotny dla widza fakt, że tytułowy bohater stał jednak "po ciemnej stronie mocy" ;) i . Uważam, że film jest generalnie udany i może zaciekawić.
Jednak irytujące są pewne elementy scenariusza, które psują mi pozytywny odbiór filmu. Cześć z nich była już przez Was wymieniona w innych wątkach.
- po pierwsze całkowicie niezrozumiały jest fakt zignorowania przez naszego doktorka osoby twierdzącej, że zna NNa z kursu karate. Przez całą pozostałą część filmu siedziałem wkurzony na Szyca ;) i cedziłem przez zęby - "zadzwoń wreszcie do tego gościa, do cholery!" . Nasz doktorek jest co prawda roztrzepany, ale skoro NN jest dla niego tak ważny a zagadka tożsamości NNa tak go pochłania (Szyc przemeblował dla niego swoje życie, zapomina o dziecku etc.), to w żadnym razie nie powinien on olać tego kontaktu. Tym bardziej, że z filmu wynika, iż facet spod szpitala był jedną z tylko dwóch osób, które w ogóle odpowiedziały na ogłoszenie w prasie. Moim zdaniem, ten wątek jest tak nieprawdopodobny, a przy tym zupełnie niepotrzebny (nic z niego nie wynika dla dalszej akcji), że w ogóle nie powinien znaleźć się w tej formie w filmie.
- sztuczne dialogi "rodzinne";
- z przebiegu akcji zupełnie nieuzasadnione wydaje mi się tak szczere otwarcie się doc. Borenia przed Grotem. Ponadto w tej rozmowie Boreń jak na spowiedzi wynurza swoje intymne historie (nieślubne dziecko etc.); przecież wystarczyło powiedzieć (skoro już scenarzysta założył, że chce z Grotem gadać o NNie) tylko tyle, że był przez Mąkę szantażowany. Po co te historie rodem z "Klanu", które są zupełnie nieuzasadnione stopniem znajomości obu bohaterów?
- scena odwiedzin u prokuratora Mąki moim zdaniem nic nie wnosi do akcji filmu, a słowa "ja nie mam brata" są wypowiedziane w sposób zupełnie niewiarygodny (brzmienie) przez kogoś kto w tym przypadku mówi szczerą prawdę! Skoro faktycznie nie ma brata (a w każdym razie takiego, którego istnienie chciałby zataić), to spławiwszy intruza (Grota), w ogóle by się nie odwrócił na hasło "brat", bo to dla niego nie miało żadnego znaczenia. Równie dobrze Grot mógł go zapytać o dziadka w Wehrmachcie - w obu przypadkach prokurator (stary wyga!) powinien te fantazje skwitować wzruszeniem ramion i wejść z powrotem do domu. Rozumiem, że ta scena miała utwierdzić widza w fałszywym tropie (o rzekomym braci Mąki), ale psychologicznie - reakcja Mąki jest nieuzasadniona.
- nie podoba mi się niezamierzony (??) komizm podczas sceny w deszczu, gdy Grot i Ambroziak przesiadają się z samochodu do samochodu. Wydaje mi się, że ten moment budzi mimowolny uśmieszek, a to nie współgra z dramatyzmem tej sceny.
- trochę na wyrost moim zdaniem jest panika Grota, kiedy pędzi do domu po scenie w deszczu. Rozumiem, że niepokoi się o najbliższych, ale na litość boską - NN nie był psychopatycznym seryjnym mordercą. Zabił raz, ale przez cały okres od czasów "kuracji" w szpitalu nie był agresywny w stosunku do innych ludzi. Moim zdaniem to napięcie jest zbudowane trochę na wyrost.
- wreszcie - jak już ktoś tu wcześniej zauważył - zupełnie niezrozumiała jest ostatnia scena, kiedy żona Grota ćwiczy grę, a NN się temu przysłuchuje, siedząc obok niej. Co nagle się zmieniło, że żona go zaakceptowała?? Zupełnie nie wynika to z przebiegu akcji.
Ufff... to tyle. Mimo tych długaśnych uwag film mi się podobał, choć z pewnością nie dałbym mu 8/10 punktów.
Ciekaw jestem, czy również inni dostrzegli opisane przeze mankamenty scenariusza, a być może potrafią je wyjaśnić i zinterpretować inaczej?